Historia pałacu
Późnobarokowy pałac w Brzezince był wznoszony etapami od 1725 roku dla hrabiego Karola Krystiana von Kospotha i jego brata, najprawdopodobniej według projektu wrocławskiego architekta Johanna Blasiusa Peintnera. Rezydencja niemal nieprzerwanie pozostawała w rękach rodu von Kospoth do 1945 roku.
Pałac w typie entre cour et jardin wznoszono do ok. 1740 r. według projektu wrocławskiego architekta Johanna Blasiusa Peintnera. Była to okazała, dwukondygnacyjna, dwutraktowa budowla na rzucie prostokąta, nakryta dachem mansardowym z charakterystyczną kopułą z latarnią nad wielką salą balową. Jej elewacje zdobiły ryzality z pilastrami i portale: fasadowy z kolumnami i atlantami oraz ogrodowy z kartuszami herbowymi rodów von Maltzan, von Erbach i von Kospoth. Wnętrza o amfiladowym układzie kryły sufity z fasetami i bogatą, późnobarokowo-regencyjną dekorację sztukatorską, autorstwa m.in. włoskich sztukatorów Taroni i Brentaniego.
Pałac otaczał francuski ogród ozdobiony licznymi rzeźbami, z których osiemnaście po 1950 roku przewieziono do pałacu w Wilanowie. Całe założenie było dziełem zespołu artystów, w tym wrocławskiego rzeźbiarza Jana Albrechta Siegitza i malarza Jana Franciszka de Backera.
Dzisiejszy obraz pałacu to trwała ruina. Pomimo licznych remontów, do naszych czasów przetrwały jedynie mury obwodowe, część dachu oraz pojedyncze elementy wystroju, takie jak portale i kominki. Obiekt stoi pomiędzy zniszczonym dziedzińcem honorowym a pozostałościami ogrodu.
Obiekt jest częścią szerszego zespołu pałacowo-folwarcznego, w którego skład wchodzą także: park, dom zarządcy (przebudowany) oraz dawny dom inspektora, pełniący obecnie funkcję spichlerza.
